Севги шеърлари

Севиш – бу афюндир, севилиш – афсун.

Севги – бу севилиш эмас,Севмоқ – бу осмонга учмоқ демакдир.

Севги – бу уришдан тонган юракдир.Севги – жуда оддий тушунча.

Аммо, одамлар, нимагадир, уни доим мураккаблаштириб кўрсатишга, ундан муаммо ясашга ҳаракат қиладилар. Биласизми, нимага севги атрофида бунча кўп ташвиш мужассам? Чунки муҳаббат – энг шартсиз бўлиши керак бўлган туйғу, лекин биз унга доим шарт юклаймиз. Аслида севги шоирлар уни таърифлагандек азобли, золим, ҳижронли, оловли, оташин ва яна қандайдир оғриқли эмас. Одамлар бу туйғу билан тақдирланишганда уни тобелик муносабатига айлантиришга уриниб, ундан ўзлари андуҳ ясаб оладилар. Севги – икки қалб муомалага киришган ҳолат. Қалбингиз унча-мунчага ўз сарҳадларини бошқа қалбга очиб бермайди. Аммо у ўз ҳамроҳини топиб, унга очилса – унда тамоман ҳеч бир чекланиш ва ҳимоясиз очилади. Чиндан севган одам мутлақо ожиз бўлиб қолиши ана шундан – ўзини қўрқмасдан бошқа қалб эгасига ишониб топширади. Севги – ақлнинг ҳукмидан ташқари туйғу. Ақл қизиқиш, иштиёқ, масрурлик каби ҳиссиётларни уйғотиши мумкин – бироқ унинг ишқ устидан ҳокимияти йўқ. Севги ақлни енгиб, одамни унинг измидан олиб чиқиб кетишга қодир бўлган куч. Шунинг учун ҳам ақл унга қарши астойдил курашади. Биз ана шу талвасага тушиб қолган ақлнинг гапига кириб, ўз севгимизни азобга тўлдириб ташлаймиз. У бизни рашк қилишга, жавоб севги талаб қилишга, аразлашга ва бошқа ачинарли хатти-ҳаракатларга ундайди. Севгининг кўзи ҳам кўр эмас. Севги бошқа одамнинг хато ва камчиликларини ҳаммадан ҳам яққол кўриб, англаб туради. Аммо у бошқа одамнинг қалбини севади – унинг ақлига тегишли бўлган нуқсонларга эса эътибор бермайди. Чунки севги инсон қадри унинг хатолардан ҳоли қалбида мужассам эканини билади.